Rozdział VII – Pod jednym dachem
Dalszy ciąg pobytu Wokulskiego w Zasławku, przyjazd Izabeli.
Podczas gdy Wokulski spoufala się z panną Wąsowską w trakcie przejażdżki konno, Izabela Łęcka po dość długim pobycie w domu prezesowej jedzie z jej majątku w Zasławku. Na wsi u prezesowej Izabela była przede wszystkim dla Kazimierza Starskiego, o którym myślała, że odziedziczy majątek po prezesowej. Kiedy jednak prezesowa postanowiła, że majątek przekaże najbiedniejszym i najbardziej potrzebującym, Starski przestał interesować Izabelę. Z grona jej adoratorów odpadł również baron, bo zakochał się w pannie Ewelinie. Po przyjeździe do Zasławka Izabela zauważa, że każdy rozmawia o Wokulskim i wychwala jego przymioty. Po obiedzie Wokulski rozmawia z Izabelą, a następnie wszyscy udają się do parku. W parku Stanisław prowadzi z narzeczoną barona rozmowę na temat jej oszukanego związku, a później spaceruje z Izabelą. Z Izabelą wymienia myśli o Paryżu, arystokracji, miłości i licytacji kamienicy. Pod koniec przechadzki Izabela przeprasza Wokulskiego, że wcześniej była wobec niego taka oschła i dziękuje mu za całą okazaną szczodrość, co wywołuje u niego ekscytację. Wieczorem Wokulski rozmawia z Ochockim o spacerze z Łęcką. Następnie do jego pokoju przychodzi baron i naiwnie zachwyca się wiernością swojej narzeczonej, która w istocie zdradza go ze Starskim. Dyskusja schodzi na temat kobiet, o których Wokulski mówi, że źle je traktuje. Dochodzi do wniosku, że on i baron są łatwowierni i zbyt wrażliwi wobec kobiet, podczas gdy one potrzebują prawdziwego samca, takiego jak Starski. Kilka dni później całe towarzystwo udaje się na przejażdżkę na grzyby.